لاخ و تفاریمه برا
خیلی از خسته ایمه ، خسته و زاریمه برا
گله دیواری شیوار ، لاخ و تفاریمه برا
عمری که از دییسم ، هیچی مرا منده نییه
زندگی تله شراویکو ، خوماریمه برا
دنیا که قشنگ وینی ، چاردیوارش زیندونیه
چی روکو قشنگ دییس ، نقش و نیگاریمه برا
چه دری خرجینی کو ، دا که صبا پس آدوئم؟
اجلی کرنافی را ، چم اینتظاریمه برا
زمستونی سرده سوجه ، ویتاشه کوه دیمی نی
جنگلی مینه کو از ، هه خشکه داریمه برا
اشته قورصه باغی داوره ، ته ویژن تریه پوئه
غم مرن چی وته را ، هیسته اجاریمه برا
ناجه ئون هرچی وینی، همش که منداوی مونه
ناجه تیر ویداشته کو ، همش نیظاریمه برا
دلی درجه آکرم ، دا که غم و قورصه بشو
آوتاوی چمی ناری ، خرد و خشاریمه برا
اسه آرزو دارم ، خردنی زنگی بدارم
خیف که دل زم ، زنگی کو پاره شواریمه برا
مغریبی سرخی دییس ، تشتی که مانگی را نوئه
زرده دیم سیلله گنه ، دور د دیاریمه برا
لوونکوم خنده آری ، شای ایله زمبیل بچینی
وماش دل زم لو دییس ، عین خساریمه برا
«فردوس»ی تنگه دلی کو، غم کاره لپه گنه
سری ژنده دلی آلاو، بی قراریمه برا
دوئه كه
دوئه كه
به : حسين عزيزم
براي اندوه بيكرانش!
دوئَه كَه ،
سه ده سال عمرْرْ گْذشته
هَني ناجَه داري تْه
اْشْتْه پا سَر بْموني ؟
خساره چمه دل
خساره چمه دل
شنار ام تنخایی کو تنگ و خساره چمه دل
شادی و قورصه و خنده کو بیزاره چمه دل
حاج حاجی وختی که آ که بره کو لونه گره
قورصه نی من ویراشو عین بهاره چمه دل
کوه و دشت و دومنی بگردی ته حفصله نه
گونله ویدار شیته آهوشی شکاره چمه دل
باغی کا گردی سوه نه ته چینی ترشه انار!
نزونی ام داری خاله کو شاواره چمه دل
سرده سوجه ژنه سیلله موسی شی که کچی را
کلاگاه کش مدکه جیکی شیواره چمه دل
یادما وختی که از مانگی نه گف گف آمونیم
تلاری سری هنی چم اینتظاره چمه دل
هنی بای ام موئه بندون وا آدی مسته کیجه
کن وری آی ته بوا؟ مست و خوماره چمه دل
همه شون سقه داری تکیه آدن وا ناری کو
تنه وام دل مدوست چکه دیواره چمه دل
یاری وینم وختی از خلکی نه دس به دس دری
بلوره آوینه شی خرد و خشاره چمه دل
«فردوسی »دردی اگم چمچه نه عیار بکری
پوسته اجار ، مثل پرزنی شیواره چمه دل
شاندرمن درپستوی فراموشی